Badania kliniczne

W grupie NIF nie zaobserwowano nowych stwardnień w porównaniu z IP (p = 0,0150). W grupie IP obserwowano przypadki złamań igieł, w grupie NIF nie było ryzyka. Skorygowana średnia redukcja HbA1c o 0,55% w stosunku do wartości wyjściowej w 16. tygodniu w grupie NFI była nie gorsza i statystycznie lepsza w porównaniu z 0,26% w grupie IP. Podawanie insuliny metodą NIF może zapewnić lepszy profil bezpieczeństwa niż wstrzyknięcia IP, zmniejszając ryzyko zadrapań skóry, stwardnień i bólu oraz eliminując ryzyko złamań igieł.

Wstęp:

Odsetek pacjentów z cukrzycą typu 2 stosujących insulinę jest nadal bardzo niski i często rozpoczyna się ją stosunkowo późno. Stwierdzono, że wiele czynników wpływa na opóźnienie w podawaniu insuliny, w tym lęk przed igłami, zaburzenia psychiczne podczas iniekcji insuliny oraz niedogodności związane z tymi iniekcjami – wszystkie te czynniki były istotnymi powodami odmowy rozpoczęcia leczenia insuliną przez pacjentów. Ponadto powikłania związane ze wstrzyknięciami, takie jak stwardnienia spowodowane długotrwałym ponownym użyciem igły, mogą również wpływać na skuteczność leczenia insuliną u pacjentów, którzy już ją stosowali.

Bezigłowy wstrzykiwacz do insuliny został zaprojektowany dla pacjentów z cukrzycą, którzy obawiają się zastrzyków lub niechętnie rozpoczynają insulinoterapię, gdy jest to wyraźnie wskazane. Celem tego badania była ocena satysfakcji pacjentów i przestrzegania zaleceń dotyczących stosowania bezigłowego wstrzykiwacza do insuliny w porównaniu z tradycyjnymi wstrzykiwaczami do insuliny u pacjentów z cukrzycą typu 2 leczonych przez 16 tygodni.

Metody:

W badaniu wieloośrodkowym, prospektywnym, randomizowanym, otwartym wzięło udział łącznie 427 pacjentów z cukrzycą typu 2. Pacjenci zostali przydzieleni losowo w stosunku 1:1 do grup otrzymujących insulinę bazową lub mieszankę insuliny podawaną za pomocą wstrzykiwacza bezigłowego lub za pomocą konwencjonalnego wstrzykiwacza z insuliną.

Wynik:

U 412 pacjentów, którzy ukończyli badanie, średnie wyniki kwestionariusza SF-36 wzrosły istotnie zarówno w grupie stosującej wstrzykiwacz bezigłowy, jak i w grupie stosującej konwencjonalny pen do podawania insuliny, bez istotnych różnic między grupami w zakresie przestrzegania zaleceń. Jednakże pacjenci z grupy stosującej wstrzykiwacz bezigłowy wykazywali istotnie wyższe wyniki w zakresie satysfakcji z leczenia niż pacjenci z grupy stosującej konwencjonalny pen do podawania insuliny po 16 tygodniach leczenia.

Streszczenie:

Nie ma znaczącej różnicy w wynikach badania SF-36 między grupą stosującą peny z insuliną a grupą stosującą zastrzyki bezigłowe.

Bezigłowe wstrzykiwanie insuliny zwiększa zadowolenie pacjentów i poprawia przestrzeganie zaleceń terapeutycznych.

Wniosek:

Bezigłowe wstrzykiwacze poprawiły jakość życia pacjentów z cukrzycą typu 2 i znacząco zwiększyły ich zadowolenie z leczenia insuliną w porównaniu ze standardowymi zastrzykami z insuliną przy użyciu pena.